Árni Gunnarsson

Eitthvað á þá lund voru yfirlýsingar Bjarna Beneditssonar við fréttamann í síðdegisfréttatíma Rúv núna áðan.

Hann vildi leiðrétta þann leiða misskilning sem væri í gangi væri, að dráttur á frágangi stjórnarsáttmálans stafaði af einhverri ásókn í völd.

Það væri fyrst og fremst takmarkið að þetta yrði þjóðinni til heilla.

Þetta fannst mér fallegt.

Og mér varsð eiginlega samstundis ljóst að það er deginum ljósara að 5 ráðherrar af D lista í

stað - t.d. þriggja - er þjóðinni mikilvæg niðurstaða.

Einkum þegar þess er gætt að það skapar umtalsverð aukaútgjöld  

Til hamingju með daginn ykkar íslensku sjómenn!

Líklega er óvenju miklu skrökvað að íslensku þjóðinni á þessum hátíðardegi sjómanna sem nú er haldinn í áttugasta sinn.

Og mestu er skrökvað þar sem síst skyldi - í hátíðaræðum framámanna þjóðarinnar, að ógleymdum ræðum prestanna sem segja oftast það sem til er ætlast af þeim.

Það er nefnilega ósatt sem einlægt er haldið fram, að pólitísk nýtingarstefna (verndarstefna) undir stjórn Hafrannsóknarstofnunar hafi virkað af snilld og skapað okkur þann ábata sem til var ætlast. Framfarir í sjávarútvegi og framfarir í nýtingu og meðferð hráefnis hafa orðið verulegar og hafa tengst þeirri þekkingu og tæknibyltingu sem orðið hefur í flestum eða öllum atvinnugreinum.

Glæpavæðing útgerðar og sjómennsku er svo sjálfstæður glæpur sem alfarið er á pólitískri ábyrgð stjórnvalda okkar um áratugi.

Síðan má ekki gleyma því tjóni sem orsakast hefur af vísindalegri ráðgjöf þeirrar stofnunar sem falið var að greina ástand og nytjaþol fiskistofnanna.
Afleiðingarnar eru skelfilegur byggðaflótti svo að til landauðnar horfir á stórum svæðum við strendur landsins.

Lokaorðin eru tekin úr formála bókarinnar Fiskleysisguðinn sem gefin var út af Nýja Bókafélaginu ehf árið 2001 og er samantekt blaðagreina úr Morgunblaðinu sem Ásgeir heitinn Jakobsson rith. og blaðamaður skrifaði um mistök fiskifræðinganna hjá Hafró.
Umræddur formáli sem er snilld - er ritaður af Jakobi F. Ásgeirssyni sem er sonur höfundar.

Skylt er að biðja höfund afsökunar þegar texti er slitinn úr samhengi.

,,Faðir minn kvað Hafrannsókn engan lærdóm vilja draga af fiskveiðisögunni sem sýndi hvað íslenzk fiskislóð væri viðkvæm fyrir of stórum stofni. Hann benti á skrif erlendra fiskifræðinga sem héldu því fram að mesta hindrunin í verndun fiskistofns væri ekki sóknin heldur fiskurinn sjálfur og að of lítil sókn gæti ekki síður verið fiskistofni skaðleg en of mikil.

Tilraun Hafrannsóknar hefði mislukkast vegna þess að að hrygningarstofninn 1971 var stór og fiskislóðin þoldi ekki hvort tveggja, stóran stofn af ætisfrekum stórfiski og of mikla nýliðum vegna of mikillar verndunar ungfisks.

   Í skrifum sínum lagði faðir minn áherslu á að fiskifræðingar gætu engu spáð um aflabrögð og sagði:

Það leiðir af sjálfu sér að fiskifræðingum okkar gangi illa að ná upp fiskistofni miðað við þá þekkingu, sem þá vantar til þess. Þeir geta í engu bætt sjávarhagana fyrir fiskinn, engin áhrif haft þar á æti, ekki verndað fisk fyrir hitabreytingum sem örva eða tefja vöxt, engu ráðið um göngur fisks, að eða frá landinu, engu ráðið um fisksjúkdóma, engu ráðið um áhrif eins fiskistofns á annan, engin áhrif haft á hvað selur og hvalur og súla étur af fiski og átu.

Af þessu getuleysi í undirstöðuþáttum og vanþekkingu á öðrum þáttum geta þeir ekki sagt með neinni vissu hvort á þessu eða hinu tímaskeiðinu sé fremur rétt að grisja á slóðinni með aukinni sókn eða reyna að auka ásetninginn með minnkun sóknar, og stofnmælingar þeirra þykja ótraustar og hafa reynst það."

Þessi endursögn Jakobs F. Ásgeirssonar á fáeinum ályktunum föður hans segir margfalt meira um fáviskuna sem þessari þjóð hefur verið seld af hennar mikilvægustu visindamönnum en margar ræður innblásnar af oflæti og vanþekkingu.

Í stjórnlausri sókn árin 1962 - 1971 veiddum við að meðaltali á ári 403 þúsund tonn af þorski.

Árin 1972 - 1975 veiddum við undir takmarkaðri stjórn 380 tonn til jafnaðar á ári.

Það voru kostnaðasöm mannréttindabrot þegar stjórnmálamönnum hugkvæmdist að hygla sjálfum sér og nánustu vinum og fjölskyldum með því að glæpavæða sinn elsta atvinnuveg.

Og afleiðingarnar eru skelfilegar.

Þrátt fyrir að fáeinar moldríkar fjölskyldur græði á tá og fingri á skortstöðu og vannýtingu.
En að baki þeim ábata er engin snilld.

Þá hefur forsetinn leyst upp allar vangaveltur okkar um framtíð hans í embætti. Margir fagna nú með fyrirferðarmiklum yfirlýsingum og upphrópunum, þessari ákvörðun hans. 

Ég er á hinn bóginn í flokki með þeim sem kveðja þennan þjóðarleiðtoga okkar með nokkrum söknuði.

Ólafur Ragnar breytti forsetaembættinu eftir nokkrar sviptingar og þrátt fyrir gildishlaðnar fullyrðingar af pólitískum toga um að til þess væri engin stoð í lögum.

En með þessu breytti hann vissulega stöðu embættisins og staðfesti að mínum dómi jafnframt hversu brýnt það er að breyta stjórnarskrá lýðveldisins og festa í lög ákvæði um heimildir tilgreinds minnihluta Alþingis og einnig tilgreinds hluta kjósenda, til að vísa umdeildum tilskipunum og lögum Alþingis til þjóðaratkvæðagreiðslu.

Öllum má vera ljóst að það er ótækt að eiga þennan synjunar-og málskotsrétt undir geðþóttaákvörðun eins embættismanns eftir heiftúðug átök og illdeilur.

Ólafur Ragnar átti að baki nokkurn feril pólitískra átaka í stjórnmálum er hann settist í embættið. Og ásamt því að vera hvorki geðlaus né gallalaus, hlaut það að afla honum nokkurs mótbyrs í pólitísku andrúmi samfélagsins þegar mestur varð gusturinn.

Sameiningartákn varð Ólafur forseti aldrei í þeim hefðbundna skilningi og sóttist kannski ekki svo mjög ekki eftir því. 

Ég þakka honum fyrir mig og óska honum góðs farnaðar um ókomin ár.

Ég vona jafnframt að við fáum góðan forseta í hans stað á Bessastaði.

Ekki þarf hann að verða gallalaus.

Niðurstöður tveggja skoðanakannana á jafnmörgum dögum eru ekki tilviljun.

Þær segja, svo ekki verður misskilið að þjóðin er búin að fá sig fullsadda af stjórnsýslu Sigmundar Davíðs og Bjarna Benediktssonar.

Þjóðin er búin að átta sig á því að þessir menn eru ekki að gera það sem nýir tímar kalla á handa nýjum kynslóðum.

Píratarnir eru hópur fólks sem krefst þess að stjórnvöld vinni af heiðarleika og í sátt við þjóðina sem á að geta treyst þeim sem hún afhendir umboð sitt í kosningum.

Nú kalla kjósendur pírata til verks í fullkominni andúð á fjórflokkinn með fimm andlitin.

Sigmundur Davíð er stálgreindur og klókur. Hann töfraði kjósendur sem voru í örvilnunarástandi, með gylliboðum um léttar og þægilegar lausnir sem margir höfðu efasemdir um og ýmsir hafa enn efasemdir um.

Sigmundur tók til máls um skoðanakannanirnar og undraðist!

Áttaði sig svo og sagði skýringuna vera þá að fólk væri orðið langeygt eftir lausnum! en sagði þó að vissulega væru þær farnar að koma í ljós.

Það er ljótt af Sigmundi að gera sig að þessu flóni af því að hann veit betur. Fólk er ekki langeygt eftir lausnum. Fólk er farið að sjá í hvað stefnir og það ÓTTAST þær lausnir sem ríkisstjórnin nefnir því nafni og kappkostar að koma sem fyrst í verk.

Fólkið í þessu landi vill vera án þeirra lausna sem ríkisstjórnin stefnir að.
Það er Óttinn - með stórum staf - Óttinn við lausnir ríkisstjórnarinnar sem stýrir þessum niðurstöðum.
Það dylst nefnilega engum að ríkisstjórnin hefur ekki átt vinsældum að fagna.
Það sýna allar kannanir.
Og það sýnir sig í skelfilegri ÓBEIT kjósenda í garð stjórnvalda.
Einkum yngra fólks. 

Í dag býr stærstur hluti þjóðarinnar, líklega 2/3 hlutar í jaðrinum á eldvirku svæði.

Á þetta hef ég margsinnis drepið í pistlum og athugasemdum en viðbögð vægast sagt daufleg.

Og í dag er fjöldi byggingakrana að aukast svo að eftir er tekið víðs vegar um borgina. Þó líkega mest hér í gömlu miðborginni þar sem reist er hvert fjölbýlishúsið við annað, en samgöngur að sama skapi í öngþveitisástandi.

Það er engin minnsta ástæða til bjartsýni með flóttaleiðir frá Tjörninni fyrir seinfæra borgarfulltrúa ef skyndilega færi nú að gjósa í nánd við borgarmörkin.

	Hvaða náttúruvá steðjar að Reykjavík?
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt